بررسی اثرات کرایوپرزرویشن بر سلول های اپی تلیال قبل و بعد از جداسازی از پرده آمنیون انسانی

سابقه و هدف: یکی از تکنیک های جدید در نگهداری طولانی مدت سلول های بنیادی به منظور استفاده از آن ها در سلول درمانی، استفاده از داربست های مختلف برای افزایش بازده کرایوپرزرویشن سلولی است. از مشکلات عمده کرایوپرزرویش، کاهش تعداد سلول های زنده و ایجاد تمایزهای ناخواسته در سلول ها می باشد که به منظور بررسی روش های احتمالی کاهش این مشکلات، این مطالعه طراحی شد و در آن سلول های اپی تلیال آمنیون انسانی با استفاده از داربست پرده آمنیون که داربست طبیعی این سلول ها است کرایوپرزرو شدند. مواد و روش ها: پس از تهیه بافت و جداسازی سلول های اپی تلیال آمنیون انسانی، این سلول ها در دو گروه بدون داربست و با داربست در 24 حالت مختلف در دمای c° 196- در نیتروژن مایع به مدت 12 ماه نگهداری شدند و پس از آن درصد سلول های زنده و میزان پرتوانی (pluripotency) سلول ها قبل و بعد از کرایوپرزرویشن بررسی شد. نتایج حاصل با روش آماری anova (tukey post-test) مقایسه گردید. یافته ها: تعداد سلول های زنده و درصد بیان oct-4 در گروه با داربست نسبت به گروه بدون داربست بیشتر بود. تعداد سلول های زنده و میزان پرتوانی در سلول هایی که به همراه داربست کرایوپرزرو شده بودند با سلول های تازه جداشده تفاوت معنی داری نداشت. همچنین حضور گلیسرول در محیط میزان بازده کرایوپرزرویشن را کاهش داد. استنتاج: این مطالعه نشان داد که استفاده از پرده آمنیون به عنوان یک داربست در کرایوپرزرویشن سلول های اپی تلیال آمنیون انسانی می تواند تعداد سلول های زنده پس از کرایوپرزرویشن را افزایش داده و از ایجاد تمایزهای ناخواسته طی نگهداری طولانی مدت جلوگیری نماید.